Küçük Ayaklar

Kendimi bildim bileli elimde bir fotoğraf makinesi var..Her yaştan insanın fotoğrafını çektim de diyebilirim..Benimle duygusal bağı olan,olmayan; çok iyi tanıdığım ve hakkında hiçbir şey bilmediğim insanların bile..Hemen hemen herkesin..Kimiyle çok iyi dostluklar kurdum,heyecanlarını paylaşmaya halen devam ettiğim insanlar da var hayatımda..Daim olsunlar inşallah..Tüm bu fotoğrafçılık hayatım boyunca, kendime tek bir soru sordum yatağıma girdiğimde..Bugün yakaladığım kareler,kendim için de olmasını istediğim doygunlukta mı?

Çok uzun zaman olmadı hayata dair isteklerimi sıraya dizeli..Ve kendimi bulduğumu asıl fark ettiğimde, istediğim şeylerin listesi de bir hayli azaldı..Arkadaşlarım, işim, ailem..Hayattaki herkesin karşımıza çıkma nedeni var..Sokakta yürürken yanımızdan geçen insanların bile, o an orada olma nedenleri var..Hiçbir şeyin nedensiz olmadığının farkına vardığımda, kendime sorduğum o soru değişmeye başladı..Bugün yakaladığım fotoğraflar, beni o ana şahit kıldığında, olmasını istediğim yer, olmam gereken yer mi?

Anda kalabilmek..Anı tüm hakkıyla yaşayabilmek..Beraber çalıştığın insanlar..Heyecanlarına, tüm özel anlarına şahit olduğun insanlarla aynı duyguların içinde olabilmek (tabi ki tam anlamıyla çok mümkün değil, belirtmiştim henüz bir anne değilim).. Bunu yakalayabilmek adına kendimle başlattığım savaş, öyle derin bir boyut kazandı ki..Duygularım olmadan fotoğraf çekemediğimi öğrendim..Ruhsuz fotoğraflar yerine, ruhu olan fotoğraflar çekebilmek..İşte bu benim hayatımdaki en değerli şeylerden biri..Düşünsenize, olmadığınız ama olmak istediğiniz bir konuma kendinizi yerleştiriyor ve o anı doyasıya yaşıyorsunuz..Makineden öte, gözlerinizle fotoğraf çekiyorsunuz adeta..

Bazı insanların hafızaları çok kuvvetlidir..Yaptığım bir araştırmada öğrendim ki; bunun altında yatan asıl neden görsel zekanın yüksek olması..Bende o fil hafızalılardan birisiyim..Yaşadığım hemen hemen her şeyi, tüm detaylarıyla hatırlıyorum..Ve yaşadığım tüm o anlar biliyorum ki, hayatım boyunca benimle kalacaklar..

Küçük ayaklar diye adlandırdım başlığımı, çünkü o ayakları ne zaman görsem, tekrar bebekliğime geri dönüp, o ayaklardaki masumiyete sahip olmak isterdim..İnsan olgunlaştıkça, adım attıkça hayata, masumiyetinden birer birer ödün veriyor istese de, istemese de..Dünya kötü bir yer demeyeceğim, dünya harika bir yer ve hayat çok güzel..Yaşamak için her ne kadar kısa olsa da, yaşamayı öğrenmek ve yüreği sevgi ile beslemek gerekiyor..Birçok şeyin altında sevgi yatıyor..Umarım daha çok küçük ayaklara sahip olabilen bir dünyada yaşamaya özen gösteririz..

Huzurla kalın :)